W partyzantce u "Szefa Czesia"

        Czesław Leciński urodził się 18 grudnia 1921 r w Kębłowie /pow wolsztyński/. Jego ojcem był były żołnierz armii pruskiej w I wojnie światowej - Władysław, matką zaś Stanisława z domu Buśko. Miał troje rodzeństwa - brata Benona (1927) i dwie siostry - Janinę (?) i Wandę (1932). 

Ukończył 4 klasy szkoły powszechnej i dwie klasy szkoły rzeźniczej. Podczas kampanii wrześniowej brał udział w robotach przyfrontowych. W 1942 r został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, skąd zbiegł i ukrywał się we Francji. Co do Jego pobytu w tym kraju istnieją dwie hipotezy. Pierwsza mówi o przyłączeniu się do antyhitlerowskiego ruchu oporu, druga - o "karierze" przemytnika. Podczas jednego ze starć z Niemcami został tam ranny w rękę. W lipcu 1945 r powrócił do Polski i rodzinnego Kębłowa.

Po powrocie do kraju zaangażował się w działalność antykomunistycznego ruchu oporu, wstępując w szeregi Wielkopolskiej Samodzielnej Grupy Ochotniczej "Warta" - Obwód Wolsztyn, pod dowództwem kpt Jana Wosia "Jerzego". Został tam przydzielony do placówki "Rakoniewice" - sierż Jana Skiby "Strzały". W listopadzie 1945 r został aresztowany przez Komendę Powiatową Milicji Obywatelskiej we Wolsztynie, najprawdopodobniej w związku z napadem na gospodarstwo w Kuźnicy Zbąskiej. W styczniu 1946 r zbiegł z transportu do więzienia, rozbrajając konwojującego Go milicjanta.

W marcu 1946 r dołączył do oddziału sierż Jana Skiby "Strzały", który po rozwiązaniu WSGO "Warta" - Obwód Wolsztyn, kontynuował działalność zbrojną, skierowaną przeciwko ustrojowi komunistycznemu. Po aresztowaniu "Strzały" i Jego zastępcy Jana Łuczka, został dowódcą oddziału i tytułował Go jako "Armia Krajowa - Rycerz", a sam przybrał pseudonim "Szef Czesiu".

       Od marca do października 1946 r oddział "Rycerz" prowadził aktywną działalność skierowaną przeciwko władzom komunistycznym, napadając na posterunki MO, rozbrajając funkcjonariuszy MO i UB oraz obijając członków PPR i sympatyków "nowej władzy". Grupa Lecińskiego stoczyła też szereg potyczek z obławami UB - MO - SOK - KBW. W wyniku ofensywy wojsk KBW we wrześniu 1946 r została zmuszona do ujawnienia się, co po wcześniejszych ustaleniach z WUBP w Poznaniu, nastąpiło 16 października 1946 r w Grodzisku Wielkopolskim. Pomimo zapewnień bezpieczeństwa, partyzanci zostali aresztowani i w licznych procesach sądzeni.

Proces Czesława Lecińskiego "Szefa Czesia, wraz z innymi przedstawicielami dowództwa organizacji, odbył się 30 maja 1947 r. Przed WSR w Poznaniu stanęli i zostali skazani na:

Czesław Leciński opuścił więzienie w 1950 r, po czym powrócił do rodzinnego Kębłowa. W 1951 r został ponownie zatrzymany w związku z napadem na gospodarstwo w Kuźnicy Zbąskiej, którego miał dokonać wraz z Ludwikiem Brychcym "Tchórzem". Został skazany na 4 lata więzienia. Wyszedł w 1954 r, by w 1955 r zostać ponownie zatrzymanym. Tym razem śledztwo w Jego sprawie zostało jednak umorzone.

Od 1955 r żonaty z Czesławą, pochodzącą z Nowego Widzimia /pow wolsztyński/. Rodzina Lecińskich była obserwowana przez Urząd Bezpieczeństwa do lat 70. Czyniono również liczne utrudnienia w powrocie do "normalności". Lecińscy wkrótce przeprowadzili się do sąsiedniego Starego Widzimia /pow wolsztyński/.

W 1980 r Czesław Leciński zaangażował się w tworzące się w Kębłowie struktury NSZZ "Solidarność" - związki rolnicze. Został ponownie zatrzymany przez milicję, po przesłuchaniu zwolniony. Zmarł 25 grudnia 1989 r w Starym Widzimiu na raka żołądka. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Kębłowie.

W 1995 r Czesława Lecińska wniosła o rehabilitację męża. Po żmudnym procesie, w 1996 r Czesław Leciński został pośmiertnie zrehabilitowany, a wyrok z 30 maja 1947 r unieważniony, jakoby oddział "Rycerz", którym dowodził, działał w celu "odzyskania przez Polskę niepodległości".